Raped. His strong arms gripping tightly around my neck, strangling me, choking me, left me gasping for breath. I realized death was imminent, so in a split second I chose to let him have his way with my body, so that I could stay alive. Afterwards, I clutched my coat tightly against me, so no one would see my ripped clothing underneath....
Although my body started to change, needing larger clothes, I believed I was not pregnant, as the initial pregnancy test came up negative (not enough hormones yet). But after a 6-week roadshow, a visit to my family doctor informed me I was pregnant. "Oh no!" Shock, disbelief, fear and turmoil gripped me. I was advised to go for an abortion, mentioning that it had to be done quickly, as it was on the verge of the time it was allowed to be done legally....Numb, and only focusing on all the fears, I went ahead…
My abortion took place in a cold, sinister old mansion. I felt very uncomfortable waiting in the hall with black-white checkered tiles, watching the minutes on the clock tick by. It was as if death hung as a cloud in the air above me. I did my best to stuff my emotions, signed a paper, received my number, and joined some eight women lying on beds in a room, waiting a long time after inserting something and changing into an operation garment that was to remain open. As they spoke of their pregnancies, morning sickness, and why they were killing their babies, I began to think. In the lift later, when I was going upstairs, I placed a hand over my tummy, finally realizing I had a child inside of me, and said, "I'm a mother.. I have a baby inside of me!" The nurse accompanying me reassured me, saying, "It's ok - other women have that thought too at the last minute - you’re doing the right thing," after which the doors opened, and I walked into a brightly lit operating room, where I was told to lie down, and place my legs up high in the stirrups. But I felt terrible and vulnerable due to the privacy, and even more so as the abortionist became very angry and agitated when the nurse discussed something with him, and he started to yell at me, saying I had already signed a consent form, hadn´t I? And that I was holding up the flow of things. He roughly grabbed my arms, which they strapped down, and forced a needle into my arm.....after which I don´t remember much....I passed out...
When I came to, I was loudly told to stand. In agony I gripped my tummy with one hand, doubled with pain, while with the other I fumbled my way along the dark corridor wall, back to my bed in the other room. The other women were now silent and groaning with pain. My stomach felt as if every inch had been scraped open with a sharp razor blade. We were left alone... and after a long time.. I believe the next day... I was allowed to go home, but the pain was unbearable. They offered a wheelchair, but I grit my teeth, saying to myself, "I wanted this, so grin and bear it." I bled profusely on the drive home, having to stop every now and then, dizzy, and was in absolute agony. The bleeding lasted half a year.
Looking back, I regret my abortion after the rape, and the morning after pills I took later in life. If I had realized then, what I now know, I would never have been able to ask to have my baby killed. I came to this awareness after seeing videos of an abortion, seeing a 12-week-old baby react to the instruments inside the womb, and seeing the awful pictures of these little humans, where we pull off their arms, break their legs and pull them off, squash their skull, suction out (parts of their) bodies, brains, decapitate them, etc. How can we look at these pictures, with intestines, ribs, brains, heart, backbone etc, and not call them a human being? Life starts at conception – all the genes, and sex are in the first cell, hair color, skin color, etc., which keeps on expanding to 2, 4, 8, 16 cells etc., on until adolescence, when our children are fully grown.
I had immense guilt and remorse, after realizing what I had done. I also cut myself off from my emotions, as the guilt was too much to bear, causing problems in relationships later. Later I read that women like me, who abort after sexual abuse (=less that 1% of all abortions) that 80% of us regret our abortions. Whereas of the 70% who chose to let their baby live, none had regrets... I wish I hadn’t killed her...
Every Mother’s Day afterwards, I had to stand still at the fact that I was a mother, even though I had no living child - mother of a dead baby, through my own doing. Emotional trauma. I carried this in silence, not talking about it. I froze when shortly afterwards someone placed their little baby in my arms - who was I to still hold a baby after killing mine? I joined the statistics of having a miscarriage later. And also had placenta previa in a later pregnancy. I learned that scar tissue from the abortion can cause problems in later pregnancies, and premature births from the damage of the abortion, along with more chance of breast cancer if you don't carry your first baby to full term, but abruptly stop the milk production process developing by aborting. When my daughter was born later via c-section, my arms were strapped again, just like during the abortion, and all the fear and anxiety came flooding back, at what should have been just a joyous moment. I also find it heart-wrenching to not be able to say to my oldest living child, that she is my first born. And when one day she came home from school, asking if I had ever lost a baby, I was stuck for words - how do you tell a little girl that you ordered her (half-) sister to be killed? How emotionally traumatic for the family of the woman who chose to kill. How unsafe the brother/sister feel... Why them, and not me?
When I was around 35, I found out that I, myself, was conceived in (marital) rape. My whole family had known all along, except for me. My father was totally drunk at the time, and had violently slapped my mother all around the room, after which he threw her on the bed, and raped her at force. Domestic violence. I was conceived. When I had been growing in her womb about six months, she got on her bike, having premeditated to throw both her and me in front of a train at the railroad tracks a few miles near home. She went there, and stood at the side of the rails… But just as the train was approaching, she couldn't go through with it. I am so grateful she didn't!!
Life is not about how we were conceived, or our upbringing… But about what we make of it. There is healing, and I am so glad my mother didn't have me killed, when she had the chance. Pro-choice people would now say I should have been murdered in the womb. I am so glad though that she gave birth to me, and raised me, despite how I was conceived, and that I am alive and able to now do something for humanity. My value and right to life does not depend on how I was conceived! Even after rape!
And yet… What did I do when I found out I myself was carrying a child following rape myself?
I have had to come to terms with what I, myself did. I chose to have someone payed to kill my innocent baby. There was a father (the rapist), a mother (me) and a baby. But I hired a murderer (the abortionist) to kill my innocent baby. I stuffed it away as much as I could for 25 years, but like psychology says, eventually the cesspool of life needs to be opened, and we need to become honest about things we have done in our life.
I have named my babies, made a grave for them at the cemetery, and I have found healing whereby I am now able to testify of what I have done, and the effects it has brought me, my family and loved ones - physically, emotionally and spiritually. I deeply regret having put my innocent little baby through such torture and painful mutilation, letting her be torn into pieces while still alive with a beating heart. Killing an innocent baby is never right, even after rape. "Two wrongs don’t make a right." The father harmed me, but I harmed the baby. The baby didn't do anything wrong. The baby is a third person. I could have grown to love her, or have her adopted in a loving family. A baby should not carry the burden of the sin of the parent and be killed for it. In law, if a man kills a pregnant woman, he is punished for the death of two people. What are we doing killing our own children?
I wish people would have told me about the beautiful development of my little one (= foetus in Latin). That before we, as mothers even know we are pregnant, four days missed cycle, that the baby already has a beating heart at 18-21 days. That at 18 days their brains start developing, at 20 days with mid-, fore- and hindbrain, and that their brainwaves can be measured at 40 days. That they are sensitive to touch, heat, light, and noise. Pain receptors begin to grow with 4-5 weeks. At 6 weeks they respond to touch. They have their own DNA, sex, blood type, and fingerprint, making them unique individuals. Beautiful little hands and feet, ribs, mouth, tongue.
Sometimes the baby doesn’t die straight away when the killing starts, and the arms and legs are pulled off.. an abortionist has testified that the babies heart then still throbs sometimes. Or that they are still alive as they are suctioned out, going through the tube, to die later in the jar. These are human beings, who are not brain-dead, or without feeling……
If a woman is pregnant, she needs support, not abortion.
Many of us (64%) are coerced into abortion (by boyfriend, mother, father, school teacher, doctor, nurse, girlfriend, social worker) whereby we can feel regret and shame and guilt later, when we fully realize the full extent of what we have done. A baby says, "Let me live. Take my hand, instead of my life. Love me, instead of kill me." The abortion kills a beating heart. With embryo-selection for diseases, we are saying to brothers/sisters, "You are only wanted and loved because you don’t have a handicap." To the handicapped people, we are actually saying, "You are only tolerated because the technology wasn't there to eliminate you when you were an embryo." Genocide inside our laboratories. With abortion, one heart stops beating, but another heart breaks. We either become numb, like I did at first, or the remorse and guilt and shame hovers over us, until we come clean, and find healing. Like Mother Theresa said, "Abortion is the death of two: the baby, and the mother’s conscience." Please don’t kill your baby. Your baby needs to be allowed to live...find someone to help you...
Salome reflects: “An inconvenient truth. As I pieced together events of my life, what continually echoed were the words ‘especially or except in cases of rape.’ I prefer to not be thrown in the garbage bin, and have a chance at life. I speak internationally on this issue, from my personal perspective, having killed my baby after rape as a young adult, which I regret immensely, and finding out later that I was conceived in violence myself, with my mother intending to kill us both when I was 24 weeks in her womb. I owe my life to government policy makers in Australia, who at the time gave equal rights to babies conceived in love with wine and roses or in violence and hatred. Should my mother have been able to take my life for $500? Should I get the death penalty? Punish the rapist, not the innocent baby. In some cultures, they kill the victim – the mother. In our culture we kill the victim – the baby. In both cases life is ended. Look at me – should I be in the bottom of a garbage bin where governments with the stroke of a pen think I belong? Am I not human too? It’s the duty of government to protect its citizens. It’s a barbaric society that punishes innocent babies for the crime of their father. If you have a friend, and you find out they were conceived in violence, would that make a difference to you? A study by Victims and Victors showed that around 79% regret killing their baby conceived in sexual assault, but those who gave birth had no regrets (either mothering themselves or having placed their child for adoption). I find it downright offensive, hateful, hurtful and discriminatory that we are killed simply because of how we are conceived. Help the ladies, save the babies. At 24 weeks my mother tried to kill us. She is my hero for giving me life despite the circumstances. I am the face of statistics. Should I be protected? Or is it ok to discriminate against me? Who has the final say? An African ambassador at the UN said to me, “But the women wanted it!” I’m like: really? So if 80% of your people want to drive 200 miles per hour through the inner city you do that? What’s the role of government? To govern! Violence is never right. Surely it’s not right to end someone else’s life? My rights end where another’s body starts. We who were conceived in sexual assault are not a different species. We’re human. From day one. Just like you.”
Below is my testimony in Dutch:
Irene heeft spijt dat ze haar kindje doodde na verkrachting
Verkracht. Wat een doodsangsten had ik: twee krachtige handen die agressief mijn keel omklemden en dichtknepen…Ik snakte naar adem, keek de dood recht in de ogen, en besefte dat dit mijn laatste minuut op aarde was. Maar ik wilde nog niet dood, en in een flits koos ik er voor om hem dan maar zijn gang te laten gaan – zodat ik in leven zou blijven. Na afloop hield ik mijn jas strak dicht, zodat niemand mijn gescheurde kleding eronder kon zien…..
Weken na de verkrachting bleek ik niet ongesteld te zijn geworden – waren mijn hormonen ontregeld door de spanning? Een zwangerschapstest gaf aan dat er nog niet voldoende zwangerschapshormoon aanwezig was, dus ik dacht aanvankelijk dat ik niet zwanger was. Maar mijn werkkleding (die ik al 2 maten groter moest aanschaffen) kon ik na een 6 weeks tournee door het land niet eens meer dicht krijgen. Toch maar naar de huisarts. Ik schrok enorm toen ze constateerde dat ik zwanger was. Oh no! Verward en in paniek ging ik op haar aanraden naar een adres. Ze vertelden mij dat ik een grensgeval was, en dat het snel gedaan moest worden. Ik werd gestuurd naar een kliniek voor een abortus.
Mijn abortus vond plaats in een statig afgelegen gebouw. In de grote ontvangsthal - zwart/wit geruite vloertegels, en een grote klok die langzaam voorbij tikte – voelde ik mij zeer unheimlich – alsof de dood in de lucht hing. Ik was (en kreeg) een nummer, moest wat ondertekenen, en in een kamertje met zo´n acht vrouwen uitkleden en in operatieschorten hullen. Ik hoorde hun verhalen waarom ze hun baby gingen doden, en ik begon na te denken. Even later, wachtend op een klapstoeltje in de lift, legde ik mijn hand op mijn buik, en besefte opeens dat ik moeder was. Ik zei zachtjes tegen de zuster die bij mij stond “ik ben moeder! Ik heb een kindje in mijn buik!!” “It’s OK” zei ze, geruststellend, "je doet het juiste" terwijl de liftdeuren open gingen, en ik in een zonverlichte kamer stapte. Ik moest op mijn rug gaan liggen ontbloot, benen hoog en wijd in de metalen beensteunen – en voelde mij opnieuw onteerd. De aborteur raakte geïrriteerd toen de zuster wat over mij zei, en riep met luid verheven geagiteerde stem: Ik had toch al beneden getekend dat ik akkoord was met de abortus? Ze wilde het toch zelf? Ik moest mijn armen strekken om ze vast te laten binden, voelde mij overgeleverd – als gereedmaken voor een slachting bij de abattoir. De aborteur klaagde geïrriteerd dat mijn “last minute” twijfel zijn lopende bandwerk ophield, en zei dat ik mijn mond moest houden. Een naald met iets werd in mijn arm gespoten…. ….en daarna herinner ik mij niet veel meer.
Na afloop werd er ruw gezegd dat het voorbij was, en moest gaan staan. Dubbel van de vreeeééselijke pijn schoof ik schoorvoetend strompelend door wat gangen, met één hand tastend langs de muur voor steun, en met mijn andere hand mijn buik omklemmend voor de pijn, naar mijn bed waar ik bij mocht komen. De andere vrouwen kreunden ook – weg babbels. Niemand hielp verder. Ik voelde mij nog minder dan een mens. De binnenkant van mijn onderbuik voelde heel rauw, alsof alles door een vlijmscherpe scheermes was geschuurd en opengereten. Na een poos (ik weet niet meer hoe lang) stuntelde ik naar mijn auto (ze boden wel een rolstoel aan, maar die weigerde ik – ik moest toch sterk zijn? Ik had dit toch zelf gewild?) en probeerde de lange reis terug naar huis te rijden. Ik bloedde hevig, moest vaak verwisselen, en telkens stoppen omdat het zwart voor mijn ogen begon te worden. De pijn in mijn buik was zo intens…..
Als ik toen wist wat ik nu weet, zou ik nooit abortus hebben kunnen laten plegen. Ook al was ik verkracht!! Ondanks alle verwarring en onzekerheid.– zou ik een andere oplossing hebben gevonden.
Toen ik op internet jaren later filmpjes en foto’s zag van de werkelijkheid van abortus, baby’tjes met losgerukte armpjes en beentjes, darmpjes en ribbetjes die gemutileerd zijn, onthoofde hoofdjes die geplet worden, en allerlei losse lichaamsdelen van baby’tjes 7, 8, 10, 12 weken oud die na afloop gewoon als oud vuil in een vuilniszak worden gedumpt, drong de realiteit van dit alles diep naar binnen. Het was niet `een klompje cellen` maar een echte baby, met alles erop en eraan. Wat een leugens allemaal. Foetus in het Latijn schijnt overigens “de kleine” te betekenen.
In eerste instantie was ik opgelucht na de abortus – van een “probleem” verlost. But 2 wrongs don´t make a right. Na afloop konden veel dingen mij niet meer schelen. Ik was emotioneel een ander mens vóór en ná mijn abortus. Iets in mij wist dat wat ik deed niet goed was, maar ik durfde er met niemand over te praten uit schaamte, negeerde het, duwde het voor mezelf weg, en dronk soms om de pijn te verzachten. Adoptie? Mijn kind laten leven? Ik wou dat mensen tegen mij hadden gezegd “Nee! Niet doen!” en foto’s hadden laten zien van baby’tjes in stukken gehakt/gescheurd – om mij wakker te schudden.
Elke moederdag erna moest ik denken aan mijn kindje, die ik zelf had gedood – ik voelde mij schuldig. Ik bloedde voor een half jaar na de abortus. Toen iemand kort na de abortus een baby’tje in mijn armen legde verstijfde ik en stokte mijn adem – wie was ik nog om een levend kindje vast te mogen houden? Een volgende zwangerschap werd een miskraam (verhoogde kans na abortus), en bij de zwangerschap van mijn dochter had ik placenta brevia - de placenta lag los voor de opening. Later hoorde ik dat littekenweefsel in de baarmoeder (door abortus) gevolgen kan hebben voor een volgend kindje, ook vroeggeboorte en miskraam. En dat er meer kans is op borstkanker, doordat de melkklierontwikkeling abrupt wordt beëindigd, als je je eerste kind niet voldragen op de wereld zet. Ook werd niet gewaarschuwd voor de verhoogde kans op depressie en zelfdoding. Toen ik bij de geboorte van mijn dochter, in verband met de noodzakelijke keizersnee, opnieuw mijn armen gestrekt werden vastgebonden, kwam het oude gevoel van angst en paniek bij de aborteur weer boven – terwijl dit juist een blijde gebeurtenis hoorde te zijn! Ik vond het hartverscheurend dat ik later niet tegen mijn levende dochter kon zeggen “Jij bent mijn eerst¬geborene!”… want dat was ze eigenlijk niet, en toch wel. En toen mijn kindertjes en keer thuis kwamen van school, na kringgesprek, vragend "mama, heeft u ooit een baby’tje verloren?" voelde ik mij heel schuldig – ik had er een vermoord – maar wat vertel je je kind? Het rondlopen met een geheim doet wat met je. Maar zoals bekend in de psychologie – je kan nog zoveel wegdrukken in de beerput als je wilt, maar ooit komt de deksel van de put open, en moeten we dingen van ons leven toch onder ogen gaan zien. Ik ervoer wanhoop toen ik uiteindelijk stilstond bij wat ik had gedaan - heb toen heel veel gehuild en gerouwd, en een grafsteen geplaatst ter nagedachtenis. Na 25 jaar weggedrukt te hebben, kwam het werkelijk besef.
Ik wou dat iemand mij had verteld over de schattige handjes en voetjes, DNA en vingerafdruk (bewijs voor haar eigen identiteit), en kloppend hartje met 3 weken. Dat ze daarbinnen huilen, lachen, geeuwen en fronsen, gevoelig zijn voor aanraking, hitte, licht, en geluid. Dat met 18 dagen al hersenen beginnen te vormen, ze stresshormonen heeft, en pijn kan voelen. Wat moeten onze baby’s wel niet ervaren terwijl ze daar binnenin gemarteld worden en met scherp gereedschap in stukken uit elkaar worden getrokken, of gezogen door een slang!! Soms leven ze nog, nadat de aborteur hun armpjes en beentjes heeft afgescheurd – hun hartje klopt nog … soms komen ze levend ter wereld, en worden in een schaal terzijde geschoven, wachtend tot ze doodgaan. Mijn arme kindje….. daar lig je dan….maar wie vertelt het de wereld? lk
In het rechtssysteem, als zowel een zwangere vrouw als haar ongeboren kind dood gaan door moord, wordt de man veroordeeld voor TWEE moorden. Men zegt abortus is OK voor als je verkracht bent zoals ik – maar Mijn kindje was ook van mij – ik had kunnen hechten toen mijn kindje geboren was, of iemand anders zou haar lief kunnen hebben. Een onschuldig kind doden is geen optie. Een kind mag nooit gestraft worden voor de daden van zijn/haar ouders. Ik ben wreed mishandeld door de dader, maar ik heb mijn onschuldig kind ook wreed mishandeld, en gun niemand de mentale wroeging na afloop die ik heb ervaren. Een probleem los je niet op met nog een probleem. 2 wrongs don´t make a right. En zoals moeder Theresa zei: Een abortus is de dood van twee: een baby wordt gedood, en het geweten van de moeder.
Abortus sneed mij af van mijn gevoelens, en mijn geweten. Terugkijkend heb ik veel berouw van abortus. Ik heb een onschuldig kindje gedood, en heb zelf de pijnlijke gevolgen ervaren, zowel (1) fysiek (2) emotioneel als (3) geestelijk. Laat uw kindje op de wereld komen. Er zijn altijd mensen die willen helpen.. en dan kunt u trots op uzelf zijn.. want u bent immers moeder… van een kindje.
Wanneer u contact met mij zou willen opnemen: hetzij om te spreken/voor een interview, of wanneer u worstelt met een abortus, bezoek dan mijn Nationaal Coordinator pagina, bij de nederlandse vlag.
Contactgegevens staan onderaan.
Hartelijk bedankt.
Salome Irene van der Wende
Nederland
Europa